Süper Lig'de bu sezon tüm otoriteleri yıkarak şampiyonluğa çok yaklaşan Trabzonspor'da Abdullah Avcı ön plana çıkıyor. Trabzonspor'a ilk geldiğinde şüphe ile bakılan Abdullah Avcı şimdi baktığımızda efsane olma yolunda ilerliyor. Öyle ki şampiyonluk hazırlığındaki camia ile adeta bütünleşmiş durumda. Avcı'nın bu performansına usta kalem ışık tuttu.Şampiyonluk en anlamlı biçimde alın teri ve emekle tercüme edilir. Sezon başında yazdığını sezon sonunda okuyabilen tek takımdır Trabzonspor. Ardından gelenleri devre dışı bırakma işini ligin ilk devresinde halletmiş, tarihi değiştirmenin kıyısına gelmiştir.Oynanmamış maça kazanılmış gözüyle bakmamayı hepimiz biliyoruz ama Trabzonsporlu futbolcular da 38 yıllık özlemin ne demek olduğunu bizlerden iyi biliyordur kuşkusuz. Sen yolu terk etmezsen yol da seni terk etmez. O yüzden yarınki Antalyaspor maçı sadece günü değil bir zaferi yaşamanın da tarihidir. Futbolcular kadar tribünler de önemliyse, Trabzon'daki şampiyonluk bandosu ligin başından beri hiç susmadıysa, aşk kendi rengine boyayacaktır her şeyi; bordo-mavi akşamlarda.Sezon başından beri takımda bütünlük duygusu hiç aksamadı, kazanma duygusu puan kaybedilen maçlarda bile eksilmedi. Trabzonspor futbol oynamaya olan zaafını galibiyet tutkusundan bile üstün tuttu. Kazanma ruhuyla futbol estetiği bir araya gelince taraftar da bu hazzı yaşadı, futbolcular da.Edgar ve Gervinho gibi çok önemli iki adam takıma erken veda ederken "temeli sağlam takımlarda eksilenler bütünü etkilemez" gerçeği ayakta kaldı. Yol arkadaşlığının dava arkadaşlığıyla kol kola girmesinin gerçeğidir bunlar.Futbol çocukluğumuzun masalıydı. Çocuk halimizle birbirimize saldırmadık da kendilerine adam süsü veren yöneticilerin ve teknik direktörlerin çocuklarımıza bu kadar yakından saldıracaklarını düşünemedik. Kalple dil arasındaki mesafeyi bile kontrol edemeyenler çocukların duygularını ne bilsin! Bir elma düşerdi bahçeye, bütün çocukların başına düşerdi, cennete merdiven uzanırdı denizden.Her çocuğun içinde başka bir çocuğa yer vardı da kalleşliğe yer kalmazdı o yüzden. Dizlerimizin yarası çocukluğumuzun on dakika arasıydı. Şimdi parasından başka bir şeyi olmayanların parolası; yalan! Yalan doğrudan arta kalan değildir, yalan çocuklarımızın koynuna sokulan sinsi bir yılandır. O yüzden kötülüğü güç gösterisine dönüştürenlere inat, meleklerin olduğunu da anlatalım çocuklara. Sevda kaptanlarını işaret edelim.Dalgalarla boğuşan gemilerin yolculuklarına hepimiz saygı duyarız. Trabzonspor'u 38 yıl sonra hazineye götürecek kaptanlığa sahip biri var; Abdullah Avcı. Kendisinde mevcut olan bilgi ve enerjiyi futbolculara yönlendirdikten sonra başladı bu sihir.Trabzon insanına has dokuyu şampiyonluk ruhuyla birleştirip harika bir yolculuk başlattıysa, maç sonlarındaki ifade lezzeti sosyal terbiyeyi özne yaptıysa ve çocuklar Abdullah Avcı'yı izlerken gözlerini kapatmadıysa, bu duruşun bir ödülü olmalı. Biz buna "meleklerin alkışı" diyoruz, o alkışların avuçlara da yüreklere de sığdığını biliyoruz.Yazmaktan bıkmıyorum çünkü kurduğum cümlelerin her satırını hak ettiğine inanıyorum. Kaç kez elinden zorbalıkla şampiyonlukları alınmıştır da bir kez olsun efendiliğini bozmamıştır. Tarih asla unutmaz! Yarın tribünleri tıklım tıklım dolduracak olan Trabzonspor taraftarı bildiğimiz bir şarkıyı Abdullah Avcı için söyleyecektir. "Bu kalp seni unutur mu?"
